Figurka przedstawiająca postać husarza polskiego na koniu.
Husarz z II połowy XVII wieku uzbrojony w kopię, szablę, koncerz i parę pistoletów, osłonięty płytowym kirysem, karwaszami i szyszakiem. Zaciężne oddziały husarii (wywodzącej się z Serbii) pojawiły się w Polsce w końcu XV wieku. Z początku była to jazda lekka, jej uzbrojenie stanowiły kopie, szable i tarcze.
Formacja odegrała ważną rolę w wielu bitwach okresu Odrodzenia (Orsza 1514, Obertyn 1531). W drugiej połowie XVI wieku husarze przekształcili się w jazdę ciężką, a od czasów króla Stefana Batorego (1576-1586) byli podstawowym typem kawalerii.
Na przełomie XVI i XVII wieku husaria nie miała sobie równych w Europie i odniosła najwspanialsze zwycięstwa (Byczyna 1588, Kircholm 1605, Kłuszyn 1610).
Wzrastająca rola broni palnej ograniczyła jej znaczenie zmuszając do ścisłego współdziałania z innymi rodzajami wojska.
Ostatnim spektakularnym triumfem była bitwa z Turkami pod Wiedniem (1683).
